Η Μνήμη

Άτιμο πράμα η μνήμη. Δεν γνωρίζουμε πού κατοικοεδρεύει στον εγκέφαλο, ούτε γιατί κάποια γεγονότα τα θυμόμαστε και άλλα όχι.

Ποιός ο μηχανισμός επιλογής των αναμνήσεων που θα διατηρήσουμε για καιρό; Ποιές οι πρώτες μας αναμνήσεις;

"Το σπίτι της γιαγιάς, πεθαμένη πλέον εδώ και μήνες, έχει μία μεγάλη σκάλα - ή μεγάλη φαινόταν στα μάτια μου, τότε που το ύψος μου ήταν κάτω από ένα μέτρο. Πέφτω από το πρώτο σκαλί, κατρακυλάω ως το τελευταίο και χτυπάω. Η μαμά μου τρομοκρατήθηκε. Φωνάζει".

"Είναι βράδυ στο παλιό μας διαμέρισμα. Μετακομίζω στο κρεβάτι του μπαμπά γιατί φοβάμαι. Αυτός με παίρνει αγκαλιά και μου λέει μία λυπητερή ιστορία για τον γκιώνη, το πουλί που κελαηδάει και ψάχνει τον χαμένο αδερφό του".

"Μου έφεραν δώρο ένα βιβλίο. Σε μία σελίδα απεικονίζονται οι διαφορετικές ηλικίες του ανθρώπου: ένα μωρό, ένας ενήλικας, ένας γέρος. Τί υπάρχει μετά; ρωτάω. Τίποτα, μου απαντάνε. Μετά πεθαίνουμε. Δεν ξέρω τί σημαίνει πεθαίνουμε. Το συνδέω με το τίποτα, που κάπως το καταλαβαίνω".

Αυτές είναι κάποιες από τις πρώτες αναμνήσεις που έχω. Δε χρειάζεται ανάλυση γιατί επιλέχτηκαν αυτές και όχι άλλες. Και οι τρεις τους έχουν κάτι πάρα μα πάρα πολύ κοινό.

Τώρα που το μωράκι μεγαλώνει, αναρωτιέμαι ποιες πρώτες αναμνήσεις θα διατηρήσει. Μάλλον δε θα θυμάται ποτέ το πρώτο βλέμμα που μου έριξε - που εγώ θα θυμάμαι για πάντα. Αλλά έτσι είναι η μνήμη. Άτιμο πράμα.